Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Καλό ταξίδι "φίλε" Νίκο
δεν με ξέρεις, δεν με γνώρισες ποτέ σου. Είμαι απλά ένας συν αριθμός στο σύνολο των ανθρώπων που άγγιξες με την φωνή σου. Ένα άγγιγμα που ένιωσα να αλλάζει την ζωή μου. Ή μάλλον έδωσε υπόσταση στην φιλοσοφία της ζωής μου.
Δεν πάει πολύς καιρός που έφυγε και ένας ακόμα κοινός μας "φίλος". Ο Μανώλης. Φύγατε και αφήσατε κενό στα τόσα ερωτήματα που πάντα όμορφα ξέρατε να απαντάτε με τις φωνές σας, με τα τραγούδια σας.
Σε γνώρισα τότε στην τρυφερή ηλικία των δεκαέξι. Κάπου εκεί κοντά, τότε  που ο Νιόνιος μας έκανε τραγούδι με το περίφημο "σας γαμώ τα λύκεια". Τότε που ο Αύγουστος σου με έκανε να κλαίω. Τραγουδούσε τα μυστικά μου, τραγουδούσες  τις κρυφές μου αγάπες. Αγάπες που κάποιες δεν μπόρεσα ποτέ να ομολογήσω. Και όταν όλοι λέγανε πως τεμπελιάζω τους απαντούσα πως στην μοίρα τους μιλώ.

Καλό ταξίδι "φίλε" Νίκο.